پیشرفت های اولیه در طراحی آموزشی

          دویلیرز(2003) اظهار می دارد که نیمه اول قرن بیستم در سلطه رفتار گرایی بود. رفتار گرایی بر رفتار آشکار بیش از فعالیت های ذهنی تأکید می کرد. در جنگ جهانی دوم مشکلات آموزشی متعددی پدیدار شد؛ یکی از آنها نیاز به آموزش سریع صدها هزار نیروی نظامی بود. فعالیتهای رالف تایلر ، نشان داد که نوشتن هدفهای آموزشی عینی در قالب رفتارهایی که یادگیرنده باید انجام دهد، برای طراحان آموزشی بسیار سودمند است. در کنار این دانش و سایر تجاربی که در زمینه ایجاد روشهای آموزشی استاندارد به دست آمده بود، محققان نظامی به تهیه فیلمها و دیگر رسانه های آموزشی به منظور تحقق هدفهای آموزشی مبادرت ورزیدند. سرمایه گذاری چشمگیری که ایالات متحده در زمینه آموزش نظامی و فعالیتهای تحقیق و توسعه در این زمینه انجام داد با پیروزی در جنگ جهانی به نتیجه رسید. این امر سبب شد که در زمینه یادگیری و آموزش، فعالیتهای تحقیقاتی با شتاب بیشتری دنبال شود. پس از آن طراحی آموزشی وارد مرحله جدی تر و رسمی تری شد. پیشرفت دیگری که در زمینه طراحی آموزشی صورت گرفت ، نوعی روش طراحی آموزشی با عنوان آموزش برنامه ای بود. پژوهش درباره ی آموزش برنامه ای که برای اولین بار اسکینر آن را انجام داد، نقطه عطفی در تاریخ طراحی آموزشی به شمار می رود. اسکینر با پژوهش هایی که درباره یادگیری و آموزش انجام داد اصولی را مطرح کرد که در فناوری آموزشی به کار می روند. ارائه آموزش در گامهای کوتاه، توالی مطالب آموزشی، مشارکت یادگیرنده، تقویت، و پیمودن مسیر یادگیری متناسب با توان یادگیرنده از جمله این اصول هستند