ساختن گرایی

     بارتلت (1932) پیشگام رویکردی است که به ساختن گرایی معروف است (مرجل،1382). ساخن گرایان معتقدند که یادگیرندگان دنیای خودشان را خود می سازند یا حداقل آن را بر مبنای درک و دریافتشان از تجربه ها تفسیر می کنند؛ بنابراین دانش یک فرد تابعی از تجربیات قبلی، ساختارهای فکری و اعتقادات اوست که وی با استفاده از آن اشیاء و وقایع را تفسیر می کند(جوناسن،1991).

     ساختن گرایی به یادگیری به عنوان فرایندی پویا می نگرد. در این فرایند، یادگیرندگان فعال اند و به سبب تعامل با محیط اطراف، دانش مورد نیاز خود را می سازند.یادگیرندگان با استفاده از تجربیاتی که اندوخته اند به آفرینش الگوهای ذهنی و طرحواره ها می پردازند. یادگیری، در واقع انطباق الگوهای ذهنی با تجارب نوین است. دیدگاه  ساختن گرایی مبتنی بر دیدگاه های ایمانوئل کانت است. وی معتقد بود افراد با قابلیت ها یا « ساختارهایی» خاص برای کسب زبان ، مفاهیم و مهارت ها متولد می شوند(کیل،1981،به نقل از :پوسنر،2004).