طراحی آموزشی ساختن گرایانه

     یکی از عوامل مهمی که در دهه 1990 میلادی بر طراحی آموزشی تأثیر گذاشت ، گرایش طراحان آموزشی و متخصصان آموزش به رویکرد ساختن گرایی و دیدگاه های مشابه دیگری بود که به برخی از آنها نظریه نیز اطلاق می شد. استقبال از این دیدگاه در دهه 1990 روز به روز افزایش می یافت. اصول آموزش ساختن گرایانه بر حل مسائل پیچیده و واقعی ، همکاری یادگیرندگان با یکدیگر برای حل مسائل، بررسی مسائل از چشم اندازهای گوناگون و مسئولیت پذیری یادگیرندگان در قبال یادگیری و نیز آگاهی آنان از نقش خود در فرایند ساخت دانش تأکید می کرد(دریسکول ، 2000، به نقل از : ریزر،2001).  برخی معتقدند که هنگام بحث از طراحی با رویکرد ساختن گرایی، دیگر واژه طراحی آموزشی به کار نمی رود، بلکه از عنوان « طراحی محیط های یادگیری » استفاده می شود، زیرا در رویکرد های معرفت شناسی پست مدرن ، دانش حاصل فرایند ساختن معنا در ذهن شاگرد است و برهمین اساس مبنای طراحی نیز با مباحث طراحی آموزشی در رویکرد نظام مند که طی آن همه اجزای آموزش از ابتدا تا انتها از قبل تعیین و طراحی می شود و سپس با استفاده از انواع رسانه های موجود و مناسب به شاگردان عرضه و منتقل می شود ، تفاوت اساسی می یابد( فردانش، 1380).